ប្រទេសវៀតណាមគំរាមប្រទេសចិនចំពោះការផ្តន្ទាទោសលើសមុទ្រចិនខាងត្បូង តើវៀតណាមនិងចិនអាចចំណេញលើអ្វីខ្លះ?

ប្រទេសវៀតណាមនិងចិនបានឈ្លោះប្រកែកគ្នាជុំវិញការទាមទារប្រជែងគ្នានៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងអស់រយៈពេលជិត ៥០ ឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែជាលើកដំបូងនៅក្នុងខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ២០១៩ មន្ត្រីវៀតណាមបានចេញមុខគំរាមជាសាធរណ:ដើម្បីចាប់ផ្តើមនីតិវិធីច្បាប់អន្តរជាតិប្រឆាំងនឹងចិនដែលស្រដៀងនឹងករណីហ្វីលីពីនដែលបានបញ្ចប់កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ ។ ចាប់តាំងពីខែវិច្ឆិកាមានការ ចង្អុលបង្ហាញបន្ថែមទៀត ថារដ្ឋាភិបាលវៀតណាមយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបើទោះបីជាភាពជោគជ័យមានកំណត់ដែលទទួលបានដោយហ្វ៊ីលីពីននៅពេលដែលវៀតណាមបានទាមទារច្បាប់នៅក្នុងការប្រកាសនេះ​ ។ តើអ្វីដែលជំរុញឱ្យរដ្ឋាភិបាលវៀតណាមពិចារណាលើជំហាននេះនៅពេលនេះ? ហើយតើវៀតណាមអាចចំណេញអ្វីខ្លះ?

សម្រាប់អ្នកចាប់ផ្តើមដំបូងគឺជាសិទ្ធិអភិវឌ្ឍន៍សម្រាប់ការបម្រុងទុកប្រេងនិងឧស្ម័នក្រោមធ្នើទ្វីបរបស់វៀតណាម។ ខណៈពេលដែលអនុសញ្ញាអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីពីច្បាប់នៃសិទ្ធិធនធានសមុទ្របែងចែកនៅក្នុងទឹកនិងក្រោមបាតសមុទ្រទៅវៀតណាមដែលបានចេញទៅយ៉ាងហោចណាស់ 200 ម៉ាយល៍ពីឆ្នេរសមុទ្ររបស់ប្រទេសវៀតណាមនិងចិន ភាគហ៊ុន ជា “សិទ្ធិប្រវត្តិសាស្រ្ត” បណ្តឹងជាច្រើននៃធនធានដូចគ្នានេះដែរតាមរយៈសិទ្ធរបស់ខ្លួន បន្ទាត់ប្រាំបួន ខ្សែបន្ទាត់នេះគ្របដណ្ដប់ប្រហែល ៨០ ភាគរយនៃសមុទ្រចិនខាងត្បូងប៉ុន្តែត្រូវបាន លុបចោល ជាផ្លូវការ ម្តងហើយដោយសារអាជ្ញាកណ្តាលនៅក្នុងករណីនៅហ្វីលីពីន។ ទោះបីចាញ់ក្តីនៅតុលាការក្តីចិនមិនបានបោះបង់ចោលការទាមទាររបស់ខ្លួនទេ នៅឆ្នាំ ២០១៩ នាវារបស់រដ្ឋាភិបាលចិនត្រូវបាន យាយីដោយអ៊ីដ្រូកាបូនរបស់វៀតណាមនៅក្នុងតំបន់ក្រោមសមុទ្រពិសេស។

នៅឯភាគហ៊ុនក៏ជាសិទ្ធិនេសាទនៅក្នុងតំបន់សេដ្ឋកិច្ចផ្តាច់មុខ ២០០ ម៉ាយរបស់ប្រទេសវៀតណាមនិងនៅក្នុងដែនទឹកនៃ កោះ Paracel ដែលមានជម្លោះ រដ្ឋាភិបាលវៀតណាមប្រឆាំងនឹងបំរាមការនេសាទចិនជាប្រចាំដែលប៉ុនប៉ងគ្រប់គ្រងនិងទប់ស្កាត់សកម្មភាពនេសាទរបស់វៀតណាមនៅក្នុងតំបន់ដែលត្រួតលើខ្សែបន្ទាត់ ៩ របស់ចិន។ អាជ្ញាកណ្តាលនៅក្នុងតំបន់នេះនឹងបញ្ជាក់ពីសិទ្ធិស្របច្បាប់នឹងធនធាននិង បង្វែរ មួយចំនួននៃសម្ពាធក្នុងស្រុកដើម្បីការពារអ្នកនេសាទវៀតណាម។ កាគ្រប់គ្រងដោយយកចិត្តទុកដាក់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៤ នៅពេលមានជម្លោះជុំវិញការដ្ឋានខួងប្រេងរបស់ចិន HYSY ៩៨១ ប្រជាជនវៀតណាម បានធ្វើ កូដកម្មប្រឆាំងនឹងចិនវាយប្រហារជនជាតិចិននៅវៀតណាមនិងបំផ្លាញផលប្រយោជន៍ពាណិជ្ជកម្មដោយសារចិន។

ចុងបញ្ចប់ដូចដែលបានកត់សម្គាល់ខាងលើវៀតណាមជំទាស់ភាពជាម្ចាស់របស់ចិនលើប្រជុំកោះផារ៉ាសែលដែលជាក្រុមមួយនៃលក្ខណៈតូចៗប៉ុន្តែមានសារៈសំខាន់ជាយុទ្ធសាស្ត្រដែលស្ថិតនៅចន្លោះឆ្នេរសមុទ្រវៀតណាមនិងកោះហៃណានរបស់ចិន។ កោះទាំងនោះត្រូវ បានទាមទារ ដោយវៀតណាម ជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែកងកំលាំងចិនបានកាន់កាប់លក្ខណៈពិសេសនៅតំបន់ Paracels ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៥ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមរបស់វៀតណាមដើម្បីឯករាជ្យប្រឆាំងបារាំង។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ ប្រទេសចិន បានប្រយុទ្ធ ក្នុងសមុទ្រខ្លីប្រឆាំងនឹងកងទ័ពវៀតណាមខាងត្បូងដើម្បីកាន់កាប់ទាំងស្រុងលើទីតាំងវៀតណាមដែលនៅសល់ចុងក្រោយ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកប្រទេសចិន បានបង្រួបបង្រួម និង ការត្រួតត្រាលើកោះទាំងនោះបានបង្កើតយោធភូមិនិងបានយាយីឬចាប់ខ្លួនអ្នកនេសាទវៀតណាមដែលព្យាយាមបន្កការនេសាទនៅទីនោះផងដែរ។

គោលបំណងដែលទំនងបំផុតនៅពីក្រោយការគំរាមកំហែងរបស់វៀតណាមក្នុងការប្តឹងគឺដើម្បីទទួលបានភាពច្បាស់លាស់អំពីសិទ្ធិធនធានរបស់ខ្លួននិងដើម្បីអភិវឌ្ឍអានុភាពដើម្បីបញ្ឈប់ការជ្រៀតជ្រែករបស់ចិនដើម្បីឱ្យប្រទេសវៀតណាមអាចឈានទៅមុខជាមួយនឹងកិច្ចសន្យាកេងប្រវ័ញ្ចសម្រាប់ធនធានរ៉ែនិងប្រេងនៅឈូងសមុទ្ររបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែការជ្រៀតជ្រែករបស់ចិនក្នុងការទាញយកធនធានមិនមែនជាបញ្ហាប្រឈមថ្មីសម្រាប់វៀតណាមទេ។ ហើយក៏មិនមែនជាសម្ពាធនយោបាយក្នុងស្រុក ។

ការគំរាមកំហែងរបស់វៀតណាមក្នុងការប្តឹងផ្តល់កើតឡើងនៅពេលមានការចរចាពហុភាគីដែលកំពុងបន្តដែលមានការចូលរួមពីសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ (អាស៊ាន) និងចិនអំពីក្រមប្រតិបត្តិសម្រាប់សមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ការចរចាលើក្រមប្រតិបត្តិបានចាប់ផ្តើមអស់រយៈពេលពីរទសវត្សមកហើយដែលជាការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងដល់កិច្ចព្រមព្រៀងដំបូង ដែលត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាវិធានការណ៍បញ្ឈប់នៅពេលដែលវាត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ២០០២ ។ នៅជិតនឹងកិច្ចព្រមព្រៀងហើយមានសំណូមពរខ្លះដែលថាគ្រប់ភាគីទាំងអស់កំពុង បញ្ចប់កិច្ចព្រមព្រៀងដែលចាក់សោក្នុងស្ថានភាពថ្មី។ ចំពោះប្រទេសវៀតណាមស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នគួរតែផ្តល់សិទ្ធិផ្តាច់មុខដល់ធនធានអ៊ីដ្រូកាបូនក្រោមធ្នើទ្វីបរបស់ខ្លួនដោយផ្អែកលើច្បាប់អន្តរជាតិ។យុទ្ធសាស្ត្ររបស់វៀតណាមដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រឈមមុខជាមួយចិននៅសមុទ្រដើម្បីការពារសិទ្ធិធនធានផ្តាច់មុខរបស់ខ្លួនជឿនលឿនជាសាធារណៈចំពោះភាពស្របច្បាប់នៃជំហររបស់វៀតណាមនិងកង្វះភាពស្របច្បាប់ចំពោះការទាមទាររបស់ចិនស្របពេលដែលរក្សាបាននូវមធ្យោបាយជាច្រើនសម្រាប់ការទូត។

ផ្ទុយទៅវិញចិនជឿជាក់ថាស្ថានភាពថ្មីនឹងត្រូវទទួលស្គាល់នូវផលប្រយោជន៍ជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្លួននៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងរួមទាំងសិទ្ធិរួមចំពោះធនធាននៅក្រោមបាតសមុទ្រ។ លើសពីនេះទៅទៀតការលាក់ខ្លួននៅពីក្រោមផ្ទៃដីគឺជាការយល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃសិទ្ធរបស់ចិន ចំពោះការបដិសេធពីរដ្ឋតូចៗនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ដូច្នេះការទទួលយករបស់វៀតណាមចំពោះសិទ្ធិធនធានចិននៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងគឺជាអ្នកវាស់ស្ទង់ការទទួលយករបស់ខ្លួនចំពោះភាពលេចធ្លោរបស់ចិន។ នេះជាសារជាក់ស្តែងរបស់អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការបរទេសចិននៅពេលដែលលោកបាន និយាយ កាលពីពេលថ្មីៗនេះថា“ ចិនសង្ឃឹមថាវៀតណាមនឹងគោរពអធិបតេយ្យភាពនិងយុត្តាធិការរបស់ចិនលើដែនទឹកដែលមានជម្លោះហើយ“ មិនចាត់វិធានការណាដែលអាចធ្វើឱ្យស្ថានភាពនេះកាន់តែស្មុគស្មាញ”ទេ ។

ជាអកុសលអាស៊ានកម្រនឹងអនុវត្តសម្ពាធពហុភាគីប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពប្រឆាំងនឹងចិននៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ សមាជិកនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍របស់ខ្លួនមិនរួបរួមគ្នានៅក្នុងទស្សនៈនយោបាយទាក់ទងនឹងប្រទេសចិនហើយក៏មិនមែននៅក្នុងផលប្រយោជន៍ស្នូលរបស់ពួកគេដែរ។ ជម្លោះសមុទ្រចិនខាងត្បូងគឺជាបញ្ហាស្រួចស្រាវសម្រាប់រដ្ឋសមុទ្ររបស់អាស៊ានប៉ុន្តែបង្កបញ្ហាតិចតួចសម្រាប់សមាជិកទ្វីបរបស់ខ្លួន។ លើសពីនេះទៀត ឥទ្ធិពល មួយ នៃការចូលរួមរបស់ចិនដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់កម្ពុជាគឺអាស៊ានដែលជាអង្គការជំរុញការមូលមតិគ្នារកឃើញនូវឯកភាពកាន់តែពិបាក។ ដូច្នេះមានឱកាសតិចតួចណាស់សម្រាប់វៀតណាមក្នុងការដាក់ពង្រាយជួរមុខអាស៊ីអាគ្នេយ៍មួយប្រឆាំងនឹងការរំលោភយកផលប្រយោជន៍របស់ចិន។

ការដើរតួរបស់ចិននៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍តាមសមុទ្រគឺជាក់ស្តែងនៅក្នុងជំហលើការចរចារបស់ខ្លួនស្តីពីក្រមប្រតិបត្តិ។ ចិនស្វះស្វែងកំណត់ឥទ្ធិពលរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនិងមហាអំណាចខាងក្រៅផ្សេងទៀតដោយប្រើលេខកូដហាមឃាត់ការអភិវឌ្ឍពាណិជ្ជកម្មនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងពីក្រុមហ៊ុននៅក្រៅតំបន់។ ជាងនេះទៅទៀតចិន ស្វែងរក សិទ្ធិវេតូលើសកម្មភាពយោធានៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងរវាងអាស៊ីអាគ្នេយ៍និងមហាអំណាចខាងក្រៅ។ ជាការឆ្លើយតបរដ្ឋសមុទ្រអាស៊ីអាគ្នេយ៍ បានចេញស៊េរីនៃលិខិតការទូតទៅកាន់អង្គការសហប្រជាជាតិគូសបញ្ជាក់ពីកង្វះមូលដ្ឋានគ្រឹះច្បាប់ចំពោះការអះអាងរបស់ចិន។ វិធីសាស្រ្តទាំងពីរនេះ – ធ្វើពិពិធកម្មទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិនិងស្វែងរកការកសាងទំនាក់ទំនងសន្តិសុខជាមួយមហាអំណាចខាងក្រៅ – បានបង្ហាញនូវចំណុចសម្ពាធខ្លាំង ៗ ប្រឆាំងនឹងប្រទេសចិនដែលរដ្ឋទាមទារនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍មានរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។

ទោះបីមានការចូលរួមកាន់តែច្រើនការអភិវឌ្ឍសន្តិសុខរវាងសហរដ្ឋអាមេរិកនិងវៀតណាមរីកចម្រើនយឺត ក៏ដោយសារហេតុផលជាច្រើនដែរប្រទេសវៀតណាមរក្សាបាននូវការទំនាក់ទំនងឥទ្ធិពលនិងសន្តិសុខយ៉ាងស៊ីជម្រៅនិងយូរអង្វែងជាមួយប្រទេសរុស្ស៊ីដែលជា ប្រភព អាវុធនិងសម្ភារៈយោធា ធំបំផុត របស់ប្រទេសវៀតណាម ។ ប្រទេសរុស្ស៊ីគឺជាប្រភពមួយនៃសមត្ថភាពយោធាទំនើបបំផុតរបស់កងទ័ពជើងទឹកវៀតណាមគឺ នាវាមុជទឹកម៉ាស៊ូត Kilo របស់ខ្លួនកងនាវាចរ Gepard និងកងនាវាចរ Tarantul / Molniya ដែលបំពាក់ដោយកាំជ្រួចប្រឆាំងនាវា SS-N-25 ក៏ដូចជាវត្តមានរបស់វា។ ប្រព័ន្ធការពារឆ្នេរសមុទ្រ K-300P-P Bastion-P ។ នៅផ្នែកថាមពលក្រុមហ៊ុន Vietsovpetro ដែលជាក្រុមហ៊ុនសាជីវកម្មថាមពលរុស្ស៊ី – វៀតណាមបានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងឧស្សាហកម្មថាមពលរបស់វៀតណាម។ វាបច្ចុប្បន្នប្រតិបត្ដិការ នៅឯនាយឈូងសមុទ្រ Ca Tam (Sturgeon) ។ ទំនាក់ទំនងទ្វេភាគីត្រូវបានលើកចេញពីភាពជាដៃគូយុទ្ធសាស្ត្រទៅជា“ ភាពជាដៃគូយុទ្ធសាស្ត្រគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ” ក្នុងឆ្នាំ ២០១២ ដែលបើកផ្លូវសម្រាប់កិច្ចសហប្រតិបត្តិការទូលំទូលាយ។ លទ្ធផលមួយនៃការផ្លាស់ប្តូរនេះគឺជាការជឿនលឿនបន្ថែមទៀតនៅក្នុងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការក្នុងវិស័យថាមពលរបស់ប្រទេសវៀតណាមនៅពេលពួកគេ បានប្រកាស ផែនការសម្រាប់សាជីវកម្មថាមពលបរមាណូរដ្ឋរ៉ូហ្សាតរបស់រុស្ស៊ីដើម្បីសាងសង់មជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រនិងបច្ចេកវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរនៅទីក្រុងហាណូយដោយមានម៉ាស៊ីនស្រាវជ្រាវថាមពល ១៥ មេហ្គាវ៉ាត់។ ទោះបីទំនាក់ទំនងវៀតណាម – រុស្ស៊ីកាន់តែជឿនលឿនក៏ដោយវាកាន់តែយ៉ាប់យឺនដោយសារវត្តមានសេដ្ឋកិច្ចនិងសន្តិសុខដែលកំពុងកើនឡើងរបស់ចិន។ ប្រទេសវៀតណាមបានបង្កើនថវិកាយោធារបស់ខ្លួនជិត ៤០០ ភាគរយនៅក្នុងទសវត្សរ៍រវាងឆ្នាំ ២០០៥ និង ២០១៤ ប៉ុន្តែសមត្ថភាពរបស់វា នៅឆ្ងាយអំណាចយោធាចិនអាចនាំមកនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ លើសពីនេះទៀតការលូតលាស់របស់ប្រទេសរុស្ស៊ីជាមួយប្រទេសចិនធ្វើឱ្យទីក្រុងហាណូយចោទជាសំណួរថាតើការគាំទ្ររបស់រុស្ស៊ីអាចមាននៅក្នុងការប្រឈមមុខគ្នាដ៏មានសក្តានុពលជាមួយទីក្រុងប៉េកាំងដោយពន្យល់ពីមូលហេតុដែលប្រទេសវៀតណាមកំពុងរៀបចំយ៉ាងសកម្មក្នុងការដោះស្រាយវិវាទអន្តរជាតិនៅពេលនេះ។

ទោះបីជាទីក្រុងហាណូយបានគ្រប់គ្រងរហូតមកដល់ពេលនេះដើម្បីរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួនជាមួយប្រទេសចិនឱ្យមានស្ថេរភាពតាមរយៈការទូតទ្វេភាគីក៏ដោយក៏វាមិនមានវឌ្ឍនភាពក្នុងការទទួលបានការគោរពពីក្រុងប៉េកាំងចំពោះផលប្រយោជន៍ធនធានរបស់ខ្លួននៅក្នុងសមុទ្រចិនខាងត្បូងដែរ។ ការទូតពហុភាគីតាមរយៈអាស៊ានបានធ្វើឱ្យមានការខកចិត្តហើយវៀតណាមមិនអាចពឹងលើរុស្ស៊ីឬអាមេរិកឱ្យធ្វើជាអ្នកឧបត្ថម្ភថាមពលដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្លួនបានទេនៅពេលដែលបញ្ហានេះធ្លាក់ចុះ។ លើសពីនេះទៅទៀតទោះបីមានការពង្រីកថវិកាយោធាយ៉ាងឆាប់រហ័សក៏ដោយក៏ប្រទេសវៀតណាមដឹងថាខ្លួនមិនអាចយកឈ្នះក្នុងការប្រឈមមុខដាក់គ្នាជាមួយប្រទេសចិនបានឡើយ។ បណ្តឹងអន្តរជាតិអាចជាជំរើសដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងការផ្លាស់ប្តូរនិន្នាការដែលបច្ចុប្បន្ននេះមិនដំណើរការនៅក្នុងការពេញចិត្តរបស់វៀតណាមជាពិសេសប្រសិនបើចិនធ្វើឱ្យវៀតណាមមានឧប្បត្តិហេតុនៅសមុទ្រដ៏ធំមួយ។

ទោះយ៉ាងណាអតុល្យភាពយោធាមិនមែនជាឧបសគ្គតែមួយគត់ដែលមេដឹកនាំវៀតណាមនឹងត្រូវដោះស្រាយប្រសិនបើពួកគេបន្តរឿងក្តីប្រឆាំងនឹងចិននោះទេ។ នយោបាយក្នុងស្រុករបស់វៀតណាមកំពុងមានដំណើរផ្លាស់ប្តូរនៅពេលដែលការផ្លាស់ប្តូរនយោបាយខិតជិតមកដល់បក្សកុម្មុយនិស្តវៀតណាម នឹងត្រូវជ្រើសរើស មេដឹកនាំថ្មីនៅក្នុងសមាជជាតិរបស់ខ្លួននៅខែមករាឆ្នាំ ២០២១។ បន្ថែមលើនេះទៀតគណបក្សកុម្មុយនិស្តវៀតណាមនិងចិន រក្សា ទំនាក់ទំនងដាច់ដោយឡែកពីទំនាក់ទំនងការទូតជាផ្លូវការរវាងរដ្ឋនិងរដ្ឋដែលផ្តល់ឥទ្ធិពលដល់ទីក្រុងប៉េកាំងនូវឥទ្ធិពលជាច្រើនលើ ការសម្រេចចិត្តរបស់ប្រទេស។ លើសពីនេះទៅទៀតក្នុងនាមជាដៃគូពាណិជ្ជកម្មដ៏ធំបំផុតរបស់ប្រទេសវៀតណាមដែលមាន ទឹកប្រាក់ ជាង ១០០ ពាន់លានដុល្លារ ជារៀងរាល់ឆ្នាំក្នុងពាណិជ្ជកម្មទ្វេភាគីប្រទេសចិនមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើសុខភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសវៀតណាម។ វិស័យផលិតកម្មរបស់វៀតណាមជាពិសេសពឹងផ្អែក លើវត្ថុធាតុដើមនិងឧបករណ៍ចិន។ ប៉ុន្តែការពឹងផ្អែកនេះអាចធ្វើឱ្យល្អឡើង។ នៅឆ្នាំ ២០១៨ រដ្ឋសភាវៀតណាមបានផ្តល់សច្ចាប័នដល់ការចូលរួមរបស់ប្រទេសខ្លួននៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនិងជឿនលឿនសម្រាប់ភាពជាដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិក (CPTPP) ដែលបានក្លាយជាអ្នកស្នងបន្តនៃភាពជាដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិកនៅពេលដែលរដ្ឋបាល Trump ដកខ្លួនចេញពីការចរចា។ CPTPP ផ្តល់ឱ្យវៀតណាមនូវ ឧបសគ្គទាប ដល់ប្រទេសមហាអំណាចប៉ាស៊ីហ្វិករួមមានជប៉ុនកាណាដានិងអូស្ត្រាលី។ ប្រទេសវៀតណាមក៏បានឈានដល់កិច្ចព្រមព្រៀងពាណិជ្ជកម្មមួយនៅឆ្នាំ ២០១៩ ជាមួយសហភាពអឺរ៉ុបដែលបាន លុបចោល ពន្ធគយចំនួន ៩៩ ភាគរយលើទំនិញដែលនាំចូលដោយអឺរ៉ុប។ ហើយរហូតមកដល់ឆ្នាំ ២០២០ ផលិតកម្មវៀតណាម ទទួលបានជំរុញពីសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មរវាងអាមេរិកនិងចិន។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តីចិននៅតែជាដៃគូពាណិជ្ជកម្មដ៏ធំបំផុតរបស់វៀតណាមដោយផ្តល់ឥទ្ធិពលដល់សេដ្ឋកិច្ចក៏ដូចជានយោបាយផងដែរទៅលើប្រទេសជិតខាងនៅភាគខាងត្បូង។

ក្នុងការបើកលទ្ធភាពនៃការប្តឹងនេះវៀតណាមសង្ឃឹមថានឹងអាចជៀសផុតពីភាពងាយរងគ្រោះទាំងនេះដោយយកតុលាការមតិសាធារណៈអន្តរជាតិឱ្យកាន់តែខ្លាំងដូចកម្លាំងនៃច្បាប់អន្តរជាតិ។ ជនជាតិវៀតណាមយល់ថាវិវាទនឹងមិនមែនជាការបញ្ចប់នៃបញ្ហាទេទោះបីវាឈ្នះក៏ដោយ។ ការបញ្ចុះបញ្ចូលចិនឱ្យទទួលយកបទបញ្ជាសមុទ្រចិនខាងត្បូងដោយផ្អែកលើច្បាប់ជាជាងអំណាចឆៅនិងប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ទាល់ខ្លួនគឺជាល្បែងវែងឆ្ងាយ។ ប្រសិនបើប្រទេសវៀតណាមជំទាស់នឹងប្រទេសចិននៅក្នុងតុលាការគោលបំណងរបស់វៀតណាមធំបំផុតគឺដើម្បីបង្កើនការចំណាយទៅលើទីក្រុងប៉េកាំងនៃភាពវាតរបស់ខ្លួន។ ប្រទេសចិនត្រូវការស្ថេរភាពនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងដើម្បីស្វែងរកចំណាប់អារម្មណ៍យូរអង្វែងរបស់ខ្លួនក្នុងការអភិវឌ្ឍផ្នែកសមុទ្រដែលមានស្ថេរភាពនិងអាចជឿទុកចិត្តបាននៃគំនិតផ្តួចផ្តើមខ្សែក្រវ៉ាត់និងផ្លូវរបស់ខ្លួន។ ប្រសិនបើជនជាតិវៀតណាមឈ្នះរឿងអន្តរជាតិទាក់ទងនឹងសិទ្ធិធនធានប្រទេសចិនទំនងជាប្រឈមមុខនឹងសម្ពាធខាងយោធានិងការទូតជាច្រើនឆ្នាំពី សហរដ្ឋអាមេរិក ជប៉ុន អូស្ត្រាលី ឥណ្ឌា ចក្រភពអង់គ្លេស បារាំងនិងរដ្ឋដទៃទៀតដែលបានបង្ហាញរួចហើយនូវឆន្ទៈក្នុងការផ្តល់ការគាំទ្រយ៉ាងសកម្មដល់សណ្តាប់ធ្នាប់ស្របច្បាប់អន្តរជាតិនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ដូច្នោះហើយវាអាចនិយាយបានថាការគំរាមកំហែងគ្រាន់តែប្ដឹងផ្ដល់នឹងជះឥទ្ធិពលល្អ និង អាក្រក់ដល់ការចរចារភាគីនិងពហុភាគីរបស់វៀតណាមជាមួយចិនតែប៉ុណ្ណោះ។ បើមិនដូច្នោះទេការឆ្លងកាត់វិវាទអន្តរជាតិអាចជាវិធីល្អបំផុតរបស់វៀតណាមក្នុងការផ្លាស់ប្តូរនិន្នាការមិនអំណោយផលនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងឡើយ។

By: Bonny